Workers Solidarity Movement

De Stakingsgolf die Frankrijk deed schudden aan het eind van 1995 is een ander voorbeeld van de grote vechtersgeest van de Franse werkende klasse. Maar als we kijken naar de aanleiding van de stakingen en de relatieve zwakte van de franse arbeiders organisatie rijst de vraag: "als zij het kunnen, dan waarom wij niet"?De December stakingsgolf was de laatste en grootste in een serie van belangrijke stakingen in Frankrijk met als doel het voorkomen van de uitvoering van verlagingen vereist door het Verdrag van Maastricht. De grondoorzaak van deze stakingsgolf waren de pogingen van de regering om het budget te reduceren van 5% naar 3%. De methode hiervoor, zoals overal in Europa, was het reduceren van de publieke uitgaven. Ze probeerden de periode van de pensioengerechtigde leeftijd te verhogen van 37,5 jaar naar 40 jaar en te hakken in de gezondheids en welzijnszorg stelsels.

Hoewel slechts 30% van de publieke sector en 10% van de geprivatiseerde sector waren ondergebracht in vakbonden, staakten meer dan 2 miljoen arbeiders. Door de hoge werkeloosheid werd de staking grotendeels bepaald door de publieke sector maar er waren ook enkele stakingen in de geprivatiseerde sector. Opiniepeilingen duidden aan dat circa 60% van de bevolking de staking steunde.

Miljoenen in Beweging

Een hele serie demonstraties werd gehouden tijdens de staking. De grootste mobiliseerde ongeveer 3 miljoen mensen uit het hele land. In veel andere steden waren de demonstraties groter dan die in 1986. De anarchisten speelden een belangrijke rol in veel van deze demonstraties. In Nantes, op 12 December, waren bijvoorbeeld 1.000 tot 2.000 van de 50.000 demonstranten libertarians.

De Franse CNT (een kleine anarcho-syndicalistische unie) meldde dat hun leden erg betrokken waren bij de bezettingen van de Post centra in Lyon, Saint-Priest en Satolas, de bezetting van het ziekenhuis in La Salpetriere en van de Spoorwegen. In de geprivatiseerde sector

"in twee ondernemingen waar de CNT actief is, waren aanzienlijke stakingen: FNAC en Cite des Sciences de la Vilette.

Een Amerikaanse anarchist stuurde het volgende verslag dat de gevoelens van velen van de betrokkenen goed weergeeft: ik ben binnen in de kantoren van Agence Nationale Pour l'Emploi(het werkelozen verzekeringsbureau in Frankrijk), dat nu is bezet door ongeveer 40 stakende studenten van de Universiteit François Rabelais. Omtrent 90% van deze groep beschouwt zichzelf als anarchist.

Om circa 4 uur betraden ze het ANPE kantoor en kondigden aan dat ze het bureau zouden bezetten om veranderingen in de manier van management voor universiteiten door de regering te bewerkstelligen. Een lang onderhoud had plaats tussen de studenten en de staf van de ANPE. Toen het duidelijk werd dat de twee partijen het met elkaar eens waren besloten ze samen te dineren. Het tafereel ontwikkelde zich op een manier welke een paar jaar geleden voor onmogelijk werd gehouden en misschien zelfs nooit sprake van zou zijn in de Verenigde Staten in welke periode dan ook. Terwijl ik dit typ, de volgende morgen, voel ik me of ik in en uit een droom gestapt ben, een droom, die ik eens hoop te zien gebeuren in mijn eigen land."

Solidariteit is Kracht

Over het algemeen was de kracht van de beweging te danken aan de solidariteit en de wil van de arbeiders om het gezag te breken daar waar het hun in de weg stond. Vanaf het begin, bijvoorbeeld, stopten stakings posten van het spoorweg personeel treinen, door massale bijeenkomsten op de rails op de belangrijkste stations te houden. De politie vermeed de confrontatie met het spoorweg personeel maar plaatselijk gingen ze tekeer als gekken. In Freyming-Merlebach gingen circa 700 m.e-ërs en paramilitaire gendarmes, gewapend met traangas en granaten, gevechten aan met stakende mijnwerkers. De mijnwerkers bedienden zich van koevoeten, metalen bouten en stenen. Tijdens deze ongeregeldheden bouwden de mijnwerkers barricaden en staken een mijnwerkers ondernemings gebouw in brand.

In Parijs werd het Centre Pompidou bezet door honderden werkelozen, daklozen, ongeregistreerden en geldlozen. "Hun doel was een echt en permanent debatforum te lanceren betreffende uitsluiting en voor convergentie met de sociale beweging." Anarchistische verslagen gaven de solidariteit aan tussen arbeiders, daklozen en armen. Één van de meest populaire slogans tijdens demonstraties was: Allen tesamen! Allen tesamen! Dit was wat de regering en het internationale kapitalisme het meest vreesde. Een speciaal kenmerk in het theoretisch werkgevers tijdschrift, De Econoom, stelde, dat het gevaar in Frankrijk niet een verandering in de regering was, maar het "spook van 1968: 10 miljoen arbeiders in staking, oproer in de straten en de bourgeois gemeenschap zich verslikkend in hun korsten brood."

Angst voor een Rode Planeet

De regering begon op 15 December maatregelen te nemen om de stakingsgolf te breken. Minister-President Alain Juppe schrapte een plan om de SNCF Staatsspoorwegen te korten en beloofde niet te tornen aan de pensioensregelings schema's van de publieke sector. Maar hij deed geen concessies aan de gezondheids en welzijnszorg. Ondanks dit blies de vakbond de staking af, ofschoon in verscheidene regionen arbeiders weigerden vóór 22 December aan het werk te gaan. Momenteel ziet het er naar uit dat de regering de controle weer overgenomen heeft.

Het was waarschijnlijk geen moment te vroeg voor de werkgevers. Op 15 December waren de arbeiders van de publieke sector in Luxemburg in staking. Ook in België was er sprake van een komende stakingsgolf van deze sector. Arbeiders in heel Europa zullen dezelfde aanvallen voor dezelfde redenen moeten ondergaan als de Franse werkers i.v.m de werkgevers' geplande monetaire unie in 1997.

De les die we kunnen trekken uit de Franse stakingsgolf is dat als werkgevers internationaal kunnen samenwerken om onze levenscondities te reduceren, dan kunnen wij samenwerken hen te verslaan(en hun verrotte systeem omver te gooien). Franse arbeiders hebben een krachtige militante traditie, maar er is niets dat zij deden wat arbeiders in Ierland, Groot-Brittannië of waar dan ook niet kunnen doen. We moeten i.p.v. ons te richten op afzonderlijke interesses de slogan "Allen tesamen" propageren en niet alleen op nationaal maar ook op Europees en internationaal niveau.