Workers Solidarity Movement

In 1922 klaagde Emma Goldman dat "Sovjet Rusland het moderne socialistische Lourdes was geworden, waar de blinde en de kreupele, de dove en de stomme samen kwamen voor wonderbaarlijke genezingen."(1) De Russische Revolutie was de eerste gelegenheid waar de revolutionaire ideeën konden worden toegepast in het dagelijkse leven. Wat eerst theorie was, was nu praktijk. De strijd tussen de twee opvattingen der revolutie - de staatscentralisten en de libertarian federalisten - gingen van het abstracte naar het concrete rijk.

De vraag die rees door de Oktober revolutie is fundamenteel. Als
het kapitalisme is verslagen hoe moet het communisme dan bereikt
worden? Terwijl er zeker fouten kunnen worden gevonden m.b.t. de
anarchistische beweging kan men ze er tenminste niet van beschuldigen
dat de basis verkeerd was. Anarchisten hebben constant
beargumenteerd, dat vrijheid en democratie geen optionele extra's
zijn. Ze vormen eerder een deel van de voorwaarden die nodig zijn
voor de groei van het communisme.

Wat is socialisme?

Hoe creëert men een communistische maatschappij? Het antwoord
ligt in ons begrip van socialisme. Wat wordt bedoeld met socialisme?
De klassieke definitie is: dat de maatschappij wordt gerund volgens
het gezegde: "van ieder overeenkomstig haar/zijn bekwaamheid tot
ieder overeenkomstig haar/zijn behoeften."

Voor anarchisten is materiële gelijkwaardigheid
één dimensie tot socialisme, maar er is nog een andere
van even groot belang, die van de vrijheid.

De wereld bezit genoeg rijkdom om ons te voorzien in al onze
materiële behoeften. Het socialisme probeert het volk te
bevrijden van hun constante zorgen over hypotheken of huisbazen, de
stijgende onderhoudskosten en talrijke andere onderwerpen, triviaal
maar essentieel, die ons het dagelijkse leven zuur maken. Verder moet
het socialisme ons de macht brengen om ons eigen leven te leiden,
macht om controle te krijgen over ons eigen lot. Ons hele leven,
vanaf de schooltijd tot de werkvloer, worden we gedwongen iemand
anders' bevelen op te volgen, worden we behandeld als kinderen of als
robots. Mensen bezitten een groot vermogen tot creëren, maar
voor de meesten onder ons zal dit potentieel alleen gerealiseerd
kunnen worden in een socialistische maatschappij.

Dus hoewel socialisme over materiële gelijkheid gaat, gaat
het ook over vrijheid. Bovendien is het onmogelijk het
één zonder het ander in stand te houden. Zolang macht
ongelijk wordt verdeeld, zal een deel van de maatschappij doorgaan
met het verkrijgen van privileges die leiden tot materieel voordeel.
Uiteindelijk zal de maatschappij weer worden onderverdeeld in
klassen, in die van de bezittende klasse en die van de niet
bezittende klasse.

Bovendien hebben de ervaringen de economie te leiden d.m.v. een
ondemocratische gecentraliseerde staat ons getoond, dat het
onuitvoerbaar is een complex systeem te leiden en te besturen zonder
democratie en verantwoordelijkheid.

De revolutie moet een aantal dingen bereiken. Het moet de
heersende klasse verslaan en het van zijn economische en politieke
dominantie ontdoen. In plaats van de bazen moet de werkende klasse de
beslissingen nemen op elk actief terrein; in fabrieken,
gemeenschappen, scholen, universiteiten, dagbladen, televisie en
filmstudio's.

Dit is het soort maatschappij dat waard is om voor te vechten.
Maar deze maatschappij kan niet worden bereikt d.m.v. de dictatuur
van een minderheid over een meerderheid. Zelfs sommige Marxisten
zoals Rosa Luxemburg erkende dit. Ze zei: "Socialistische praktijk
eist een volkomen geestelijke transformatie van de massa, die
eeuwenlang gedegenereerd is door het klassenstelsel van de
bourgeoisie. Sociale instincten i.p.v. egoïstische, initiatief
van de massa i.p.v. inertie, idealisme dat alle lijden overwint,
etc.etc...

De enige weg naar een wedergeboorte is de school van het sociale
leven zelf, de meest uitgebreide en meest onbegrensde democratie, en
publieke opinie. Het is het schrikbewind dat demoraliseert."(1)

De vragen waarmee we geconfronteerd worden zijn: wat betekent
revolutie? Als het kapitalisme is overwonnen hoe moet dan de
maatschappij worden bestuurd? Wie zal de fabrieken besturen, hoe zal
de produktie worden geleid? Hoe zal de bevolking worden voorzien van
voedsel, hoe zal de economie worden georganiseerd? En tenslotte, hoe
zal de revolutie worden verdedigd tegen de oppositie en zal zijn
overlevingskans zijn verzekerd?

Als het communisme een werkelijkheid wordt, moeten antwoorden
gevonden worden.

Wie heeft de leiding?

Om middernacht op 25/26 Oktober, begon het Militaire Revolutionair
Comité(MRC), terwijl ze de weg volgden van de Petrograd Sovjet
(arbeidersraad), met het verwarrende proces om het Winter Paleis in
te lijven waar Kerenski's kabinet in zitting was. De Oktober
revolutie was een feit. In contrast met de dramatische afschildering
van de bestorming van het winterpaleis door de Sovjet film maker
Eisenstien, was er praktisch geen oppositie bij de overname en bijna
geen bloedvergieten. Sergei Mstislavskii, een leider van de Linkse
SR's (een op boeren gebaseerde partij welke kortstondig een coalitie
aangingen met de Bolsjewieken)beschrijft het ontwaken op de morgen
van de 25ste door het "opgewekte klikken van geweren... Trek ten
strijde tegen je baas. Er is een geur van buskruit in de stad ".
Feitelijk rook de stad niet naar buskruit; macht lag in de goot,
iedereen kon het oprapen. Men hoefde niet ten strijde te trekken, men
hoefde zich alleen maar te bukken en het op te rapen."(2)

De Bolsjewistische Mythe is dat de Bolsjewieken, onder het logisch
en wetenschappelijke leiderschap van Lenin, horde na horde de
revolutie begeleidden. Ze beweren dat objectieve omstandigheden hen
dwongen moeilijke maar uiteindelijk correcte besluiten te nemen.
Beschrijvingen van de revolutie zoals de volgende passage worden vaak
vermeld:

"De bolsjewieken zetten in het uur van de crisis al
hun verontwaardiging over de vervolgingen van de regering aan de kant
en concentreerden zich op de taak de revolutie te redden. De
overwinning voor de poorten van Petrograd liet de energie van de
massa vrij vanuit het hele land. Boeren kwamen in opstand tegen hun
grootgrondbezitters en in verafgelegen industriële centra namen
de Sovjets de macht. Het beslissende uur was naderend. Zou er een
macht zijn die de chaotische massale bewegingen zou kunnen dirigeren
in één kanaal, richting het correcte doel?"(3)

Hier wordt beweerd dat zonder het leiderschap van de Bolsjewieken
de revolutie niet zou hebben plaats gevonden. De massa wordt
afgeschilderd als zijnde incapabel een nieuwe maatschappij te kunnen
runnen. Het creatieve kunnen van de werkende klasse om een nieuwe
maatschappij op te bouwen existeert niet in de Leninistische
conceptie van een werkende klasse die slechts capabel is om
een"vakbonds bewustzijn" te creëren. De Oktober Revolutie

was "niet zozeer een stoutmoedige aanval door de Bolsjewieken
onder Lenin maar meer een hoogtepunt van maanden van progressieve
sociale revolutie door het hele land.. De alomtegenwoordige groei van
boeren en arbeiders' comite's en sovjets ondermijnde de macht van
Kerenski en het bourgeois provinciale bestuur gaf zichzelf zonder
slag of stoot over, omdat haar regeringscapaciteit volkomen in rook
was opgegaan."(4)

Bourgeois Democratie

Na de Oktober Revolutie, koos het Tweede Congres van de Sovjets
een interim bestuur(de Sovnarkom), totdat er verkiezingen gehouden
zouden worden voor de Wetgevende Vergadering. Dit voorlopig bestuur
eiste op 3 maart in een plechtige declaratie een Wetgevende
Vergadering. Bij de verkiezingen had de SR's een grote meerderheid en
de Bolsjewieken wonnen slechts 175 van de 707 zetels.

Het besluit van deze verkiezingseis deed de anarchisten
verwijderen van de Bolsjewieken.

Wat leidde tot deze beslissing en waarom waren de anarchisten hier
tegen?

Het westerse model van parlementaire democratie kan beter worden
gekarakteriseerd als een "4-jarige dictatuur". Het cruciale verschil
tussen "vertegenwoordigende"democratie en "directe"democratie is dat
onder de eerste, kiezers geen deel hebben in het staatsbeleid en ze
niet in staat zijn hun vertegenwoordigers op het matje te roepen. In
plaats daarvan hebben ze niets meer dan de illusie dat men door te
stemmen op de een of andere manier het politieke proces kan
controleren.

Toen de macht eenmaal in de handen van de Sovjets lag werd de
Wetgevende Vergadering een overtollig instituut. Hier had men een
land waar het bestuur eindelijk ontrukt was aan de heersende klasse
en dat werd georganiseerd door de arbeiders. Het besluit van de
Bolsjewieken om nieuwe verkiezingen uit te roepen was een stap
achteruit. In de strijd voor het socialisme had het geen nut de
autoriteiten van de Wetgevende Vergadering te steunen boven die van
de massa. Zoals de anarchisten kort daarna zeiden:

"Om de Revolutie voort te zetten en het te
transformeren in een sociale revolutie, zien de Anarchisten geen nut
in het uitroepen van zo'n Vergadering, een instituut dat in wezen
politiek en bourgeois was, omslachtig en steriel, een instituut dat
door zijn natuurlijke geaardheid zichzelf boven de sociale strijd
plaatste, en zich alleen interesseert voor zijn eigen hachje, d.m.v.
gevaarlijke compromissen, door de revolutie tegen te houden en het
zelfs te onderdrukken indien mogelijk...dus probeerden de Anarchisten
de massa in te lichten over de nutteloosheid van de Wetgevende
Vergadering, en de noodzakelijkheid om het direct te vervangen door
economische en sociale organisaties, als ze echt een sociale
revolutie wilden beginnen.

.......Wij geloven, in feite, dat in een tijd van sociale
revolutie, het belangrijk is voor de arbeiders dat ze hun eigen
nieuwe leven organiseren, Van onderaf, en met behulp van hun naaste
economische organisaties, en niet van bovenaf, d.m.v. een autoritair
politiek centrum."(5)

De Partij

Één van de belangrijkste verschillen tussen de
anarchisten en de Leninistische tendens ligt in de verschillende
standpunten t.o.v. macht en de arbeiderscontrole over het produktie
proces. Terwijl beiden het er mee eens zijn, dat de revolutie moet
worden gemaakt door de werkende klasse, zijn ze het oneens over wie
de macht in handen zal hebben na de revolutie.

Lenin aanhangers vinden dat het de taak is van de partij om
controle uit te oefenen over de maatschappij uit naam van de
heersende klasse en als een ouder maakt de partij uit wat de grootste
belangen voor de werkende klasse zijn. In contrast hiermee vinden
anarchisten dat het de werkende klasse moet zijn die de maatschappij
moet runnen, die besluiten neemt en uitvoert vanaf de basis, d.m.v
een systeem van organisaties gelijk aan de fabriekscomite's en de
sovjets.

Vaak zullen Lenin aanhangers dit argument tegenspreken door te
zeggen dat de partij is samengesteld uit de beste elementen, de
voorhoede van de werkende klasse. Hoewel tijdens de Oktober Revolutie
de grootste arbeiders partij bestond kwam dit door wat de Partij
probeerde uit te dragen ("Alle macht aan de Sovjets"). Er waren nog
veel progressieve arbeiders die niet bij de Partij aangesloten waren,
dus zelfs toen was de "voorhoede" en de partij niet hetzelfde. In de
opvolgende jaren, toen de Partij steeds meer ging bestaan uit
bureaucraten waren de progressieve arbeiders niet zelden in de
oppositie. De vergissing die de Leninisten maken is de bewering dat
de Oktober revolutie de "voorhoede" heeft bevroren in
één organisatie voor altijd.

Leninisten en anarchisten zijn het er over eens dat ze beiden een
analyse hebben m.b.t. de werking van de maatschappij en dat ze
praktische ervaring verkregen hebben door betrokkenheid bij de
strijd. Dit is het gereedschap dat nodig is om een complete
transformatie van de maatschappij te bereiken. Het Anarchisme en
Leninisme verschillen echter van mening over de bekwaamheid van de
werkende klasse de maatschappij te kunnen runnen. Ze hebben
meningsverschillen over in hoeverre de werkende klasse zich bewust is
van zijn revolutionaire potentieel. Anarchisten geloven dat het
mogelijk is de massa van de arbeidersklasse van onze ideeën te
overtuigen. In contrast hiermee, zei Lenin dat de meeste arbeiders
slechts een"vakbondsbewustzijn" kan worden aangeleerd. Het is dus
hierom dat Leninisten het van groot belang vinden dat zij de macht in
handen hebben om de revolutie te doen slagen, omdat de werkende
klasse zich slechts inzet voor de strijd op korte termijn belangen.

Het was deze lijn der gedachten dat de Bolsjewieken aanleiding gaf
verkiezingen uit te roepen voor de Wetgevende Vergadering en daarna,
toen de verkiezingen gehouden waren de ontbinding van de Wetgevende
Vergadering, zoals Alexander Berkman het becommentarieert in 1921:

"Zij, (de Bolsjewieken) hadden gepleit voor de
Wetgevende Vergadering, toen ze er later van overtuigd waren dat ze
geen meerderheid konden krijgen en dus niet in staat waren de
staatsmacht in handen te nemen, besloten ze plotseling de Wetgevende
Vergadering te ontbinden."

Lenin quoteerde Plekhanov's(van het tweede RSDRP(6) Congress in
1903) speech in een gesigneerd Pravda artikel gepubliceerd op 22
December 1918:

"Als in een uitbarsting van enthousiasme het volk een
heel goed parlement kiest...dan zouden we er een heel lang parlement
van moeten maken, en als de verkiezingen niet het verwachtte
resultaat zouden brengen, dan zouden we dit parlement moeten
uiteendrijven, niet na twee jaar, maar indien mogelijk, na twee
weken."(7)

Hun oppositie was niet gebaseerd op de essentiële
antidemocratische geaardheid van de Wetgevende Vergadering, zoals de
anarchisten, in plaats daarvan was het gebaseerd op het feit of de
Bolsjewieken de macht in handen zouden krijgen of niet.

In een revolutionaire situatie staan de anarchisten alleen met hun
argument dat de maatschappij van onderaf moet worden georganiseerd,
d.m.v. een vrij federatief systeem van arbeiders' raden. Besluiten
zouden moeten worden genomen op het laagst mogelijke niveau.
Afgevaardigden zijn gekozen om de belangen van de kiezers te
vertegenwoordigen, ze verdienen niet meer dan de gemiddelde arbeider,
mogen slechts voor een bepaalde tijd afgevaardigde zijn en ze zijn
herroepbaar. Als de werkende klasse de macht heeft het kapitalisme
omver te gooien, is het zeker in staat daarna een socialistische
maatschappij te organiseren.

Vechten tegen de Contra Revolutie

Als de kapitalistische machtsstructuur ontmanteld is, is het
volgende onderwerp van de revolutionaire agenda, de verdediging van
de revolutie veilig te stellen terwijl er op hetzelfde moment ook
gewerkt wordt aan de groei. Het is een vergissing revoluties te
karakteriseren als onafscheidelijk verbonden te zijn met bloederige
taferelen. Tijdens de Oktober Revolutie waren er slechts 500
slachtoffers. Velen waren verrast door de snelheid en het gemak
waarmee de oosterse militaire regimes vielen in de jaren tachtig. Op
dezelfde wijze werd de dictatuur in Portugal in 1974 zonder
bloedvergieten omvergegooid. Bloedbaden, die volgden op de Parijse
Opstand, Chili in 1973 of Indonesië in 1965(8), zijn de
produkten van gefaalde revoluties of nauwkeuriger geformuleerd,
succesvolle contra revoluties.

Het is waarschijnlijk dat er gewelddadige oppositie zal zijn bij
welke poging dan ook van de werkende klasse de macht van de bazen
over te nemen. Per slot van rekening heeft de massa alles te winnen
terwijl de regerende minderheid alles te verliezen heeft. Het gevaar
dat zich voordoet hangt af van de relatieve kracht van de reactie van
de bazen. Echter, of de dreiging groot is of klein, het zal nodig
zijn de revolutie fysiek te verdedigen tegen de oppositie, zowel
intern als extern.

Dit brengt enkele onderwerpen naar voren. De hoeksteen van elk
gerechtelijk systeem is toegang tot open en eerlijke processen, een
volledig hoger beroep berechting en uitspraak, afhangend van de
zwaarte van het delict. Deze zijn gemakkelijk te handhaven in tijden
van vrede, maar ten tijde van oorlog, en vooral tijdens burgeroorlog,
zullen beperking van rechten en civiele vrijheden meer voorkomen. Dit
moet niet worden verheerlijkt(zoals Lenin het deed), opportuniteit op
korte termijn leidt vaak tot schade op lange termijn. De vragen die
revolutionairen zich moeten stellen zijn, zijn onze acties
noodzakelijk en "objectief onvermijdbaar" of kunnen ze vermeden
worden? Bovendien, welk effect zullen ze hebben op het proces van de
introductie van het socialisme? Het antwoord hierop hangt af van hoe
het socialisme wordt verondersteld te zijn.

De Geheime Politie

Slechts twee maanden na de revolutie(voor het begin van de
burgeroorlog), werd een geheime politiemacht, de Cheka genoemd,
opgericht, aanvankelijk om de veiligheidsfuncties van de MRC(9) over
te nemen. Er was geen externe controle op zijn werkwijze. Geen
gerechtelijk proces werd er gehouden om de schuld of onschuld van
welke van zijn gevangenen ook te bewijzen. Straffen, ook de
doodstraf, werden willekeurig toegepast. De Cheka was bedoeld als een
tijdelijke organisatie, eerst was het een administratief orgaan
ontworpen om onderzoeksfuncties uit te voeren. Het was aanvankelijk
niet gerechtelijk en had geen gezag mensen te arresteren, maar de
organisatie groeide gestaag. Negen dagen na zijn geboorte verkreeg
het deze macht. In 1918 werd het aangesteld als bewapende eenheid, in
Februari werd de macht over kort geding processen verleend en over
uitvoeringen van vonnissen (ook de doodstraf). Aan het eind van 1917
had het 23 man personeel, in het midden van 1918 meer dan 10.000.

De Cheka was een politiemacht. De rol van een politiemacht is de
belangen van een regerende minderheid te verdedigen. In zulke
gevallen zal de regering altijd de acties van de politie verdedigen,
zoals we hebben gezien in het geval van de Birmingham Six, waarbij de
politie betrokken was. Ze werden van alle blaam gezuiverd. Het was
hetzelfde geval in de relatie van de Bolsjewieken met de Cheka. Dit
is Lenin die spreekt voor een bijeenkomst van Chekisten op 7 November
1918:

"Het is niet verwonderlijk te horen dat de
activiteiten van de Chekisten veelvuldig worden aangevallen door
vriend en vijand. We hebben een zware taak op ons genomen. Toen we
het bestuur van dit land overnamen, hebben we uiteraard veel fouten
gemaakt, en het is slechts natuurlijk dat de fouten van de
Uitzonderlijke Commissies (De Cheka) het meest opvallen. De
kortzichtige intellectueel klampt zich vast aan deze fouten zonder
zich van de wortels van de zaak te vergewissen. Wat me verrast in al
deze uitingen over de fouten van de Cheka is het kennelijk onvermogen
de zaak in een breder perspectief te zien. Mensen hebben het steeds
weer over de individuele fouten gemaakt door de Cheka, protesteren
luid en spreken er schande van. Wij, echter, zeggen dat we van onze
fouten leren...Als ik de activiteiten van de Cheka in acht neem en
zie hoe ze wordt aangevallen, zeg ik dat dit allemaal kortzichtig en
nutteloos gezwam is. Wat voor ons belangrijk is, is dat de Cheka de
dictatuur van het proletariaat uitvoert, en in dit opzicht is haar
rol van onschatbare waarde. Er is geen andere manier de massa te
bevrijden behalve door de uitbuiters met gebruik van geweld te
verpletteren."

De quotatie doet een paar vragen rijzen; wat zijn de fouten
waarover gesproken wordt? Wat is er van deze fouten geleerd? En was
de activiteit van de Cheka alleen gericht op de oude heersende
klasse?

Revolutionaire Terreur

Het Bolsjewistische beleid van de Rode Terreur begon kort na het
begin van de Burgeroorlog in de zomer van 1918, en werd afgespiegeld
door de Witte Terreur. Het beleid promootte het gebruik van massa
executie en angst als een tactiek die meedogenloos werd uitgevoerd.
Gewelddadige acties werden eerder verheerlijkt dan dat ze werden
beschouwd als betreurenswaardig en destructief. Latsis, hoofd van de
Cheka aan het oostfront, schreef: "Tijdens een burgeroorlog zijn er
geen terechtzittingen voor de vijand. Het is een strijd van leven op
dood. Als je niet moordt word je vermoord.. Moordt daarom, opdat je
zelf niet vermoord wordt."(10) Het tijdschrift van het Rode Leger
vermeldde na de moord aanslag op Lenin; Zonder pardon, zonder
uitzondering, zullen we onze vijanden met honderden tegelijk doden.
Laat het duizenden zijn, laten ze zichzelf verdrinken in hun eigen
bloed.. In naam van het bloed van Lenin en Uritskii... laat er
vloedgolven bloed zijn van de bourgeoisie- meer bloed, zoveel
mogelijk."(11) Het is moeilijk te begrijpen wat deze dolle roep om
destructie en vergelding zou kunnen bijdragen aan de taak een nieuwe
en vrijere maatschappij op te bouwen.

Collectieve straffen, categorische straffen, gijzelingsacties, en
straffen die in het wilde weg gegeven werden - gericht op het
voorzien van lessen - werden allen aangewend in naam van de
revolutie. Categorische straffen waren straffen gebaseerd op uit
welke klasse of welke politieke achtergrond men toebehoorde. Op 3
September 1918, kondigde Ivestia aan dat er meer dan 500 gijzelaars
waren doodgeschoten door de Cheka van Petrograd, deze mensen werden
niet veroordeeld omdat ze een misdaad begaan hadden, maar omdat ze
ongelukkigerwijze tot de verkeerde achtergrond toebehoorden.

Er zijn twee interpretaties die kunnen worden aangewend als
gebruik van revolutionaire terreur; aan de ene kant zou het gericht
kunnen zijn tegen de contra revolutie, aan de andere kant zou het
gebruikt kunnen worden als compensatie voor de regimes wiens
populariteit tanende is. Zoals Emma Goldman schreef in 1922, "een
onbeduidende minderheid die gericht is op het creëren van een
absolute Staat wordt noodzakelijk gedreven tot onderdrukking en
terrorisme."(12) Het beleid van revolutionaire terreur is
rechtstreeks in strijd met het verkrijgen van massa deelname in het
runnen van de maatschappij. Terwijl deze tactiek de macht van de
Bolsjewieken zeker versterkt heeft, heeft het socialisme ondermijnd
waar het de revolutie in de eerste plaats om ging.

Op het platteland werden de Bolsjewieken het "leger der bezetting"
in plaats van "het leger der bevrijding", zich vervreemdend van de
bevolking die ze eigenlijk hadden moeten overtuigen. Terreur is een
zwaard die aan twee kanten snijdt, het kan raadzaam zijn, maar het
gebruik ervan brengt de regimes die eerlijkheid voorstaan in
diskrediet.

Bovendien, zoals Malatesta de Italiaanse anarchist schreef in 1919
"Zelfs Bonaparte hielp de Franse Revolutie met verdedigen tegen de
Europese reactie, maar terwijl hij het verdedigde, wurgde hij het.
Lenin, Trotski en kameraden zijn zeer zeker oprechte revolutionairen
en ze zullen de revolutie niet verraden, maar ze zijn het
regeringsapparaat aan het voorbereiden dat diegenen zal helpen om te
profiteren van de revolutie en het verwoesten. Zij zullen de eerste
slachtoffers van hun methoden zijn en met hen, naar ik vrees, zal de
revolutie bezwijken. De geschiedenis herhaalt zichzelf, mutatis
mutandis: en de dictatuur van Robespierre bracht Robespierre naar de
guillotine en maakte de weg vrij voor Napoleon."(13) Misschien had
Trotski Malatesta's woorden ter harte moeten nemen.

De Doodstraf

Één van de eerste handelingen van het 2de Congres
van de Sovjets in Oktober was de intrekking van de doodstraf die door
Kerenski was geïntroduceerd. Dit werd hersteld op 16 Juni 1918.
Op 17 Januari 1920 werd de doodstraf door de Bolsjewieken afgeschaft
behalve op de plaatsen waar militaire acties aan de orde waren. Om
deze maatregel te ontduiken plaatste de Cheka gevangenen over naar de
militaire gebieden ter executie. In de volgende passage beschrijft de
Bolsjewiek Victor Serge, hoe de Cheka reageerde op de afschaffing van
de doodstraf.

" terwijl de dagbladen het besluit nog aan het drukken
waren, was de Cheka van Petrograd zijn voorraad aan het liquideren!
Karrevracht na karrevracht werden de verdachten tijdens de nacht
buiten de stad gereden en toen dood geschoten. Hoeveel? In Petrograd
tussen de 150 en 200; in Moskou tussen de 200 en 300."(14)

Geen van deze acties kan worden gerechtvaardigd in naam van de
burgeroorlog, want ze werden begaan buiten de vijandelijke linies.
Noch waren deze acties het produkt van calamiteiten, het waren geen
vergissingen, maar meer, zoals hierboven beschreven is, waren ze een
deel van revolutionaire terreur.

De Anarchisten

Op 11 December omringden troepen van de Cheka en de Letten 26
anarchistische bolwerken in Moskou. De anarchisten leden 40 verliezen
en 500 werden gevangen genomen. Op 29 April werden soortgelijke
razzia's uitgevoerd in Petrograd. Dzershinsky(hoofd van de Cheka)
rechtvaardigde zijn acties op grond van gegevens dat anarchisten een
opstand hadden voorbereid en dat bij elk voorval de meeste
gearresteerden crimineel tuig van de richel bleek te zijn. Hij
benadrukte dat de Cheka noch de opdracht noch de wens had oorlog te
voeren tegen"ideologische anarchisten". Toch waren er documenten(15),
gedateerd de 13de Juni, die schetsten, dat het departement
onderzoeksafdeling en inlichtingendienst van de contrarevolutie,
afdelingen had die bestemd waren om met anarchisten af te rekenen.
Het feit dat "ideologische"Anarchisten onder Cheka toezicht stonden
loochen straft de Bolsjewistische bewering dat ze slechts tegen een
"crimineel" element binnen de anarchistische beweging waren, i.p.v
tegen het anarchisme zelf.

Terwijl Leon Trotski zei in Juli 1921 " We nemen geen echte
anarchisten gevangen. Degenen die we in gevangenschap houden zijn
geen echte anarchisten, maar criminelen en bandieten die zichzelf een
dekmantel verschaffen door te beweren dat ze anarchist zijn."(16)
waren 13 anarchisten in hongerstaking in Moskou. Gelukkig hoorde een
Franse Syndicalistische vakbonds delegatie, die in de stad was van de
benarde situatie waarin ze verkeerden en de gevangenen werden
vrijgelaten(allen behalve 3 werden verbannen uit de USSR). Een jonge
anarchiste, Fanyan Baron, was niet zo fortuinlijk. Ze werd
doodgeschoten zonder berechting met nog verscheidene anderen, d.m.v
valse verzinsels. Ze zou Sovjet bankbiljetten vervalst hebben(later
werd bewezen dat de Cheka dit zelf gedaan had). Onfortuinlijk waren
ook 30 of 40 anarchisten die woonden nabij Zhmirink die volgens de
Sovjet pers in 1921 werden "ontdekt en geliquideerd." De laatste
grote mobilisatie van de anarchisten gebeurde tijdens de begrafenis
van Kropotkin in Februari 1921, toen er 20.000 in de straten
marcheerden met affiches en spandoeken. Ze eisten o.a. de vrijlating
van anarchisten uit de gevangenis. Van toen af aan werd de
onderdrukking van de anarchisten compleet.

Terwijl er wel oppositie was m.b.t het misbruik van de Cheka
binnen de Bolsjewistische partij, werd er geen institutionele poging
gedaan hun manier van opereren te veranderen.

In elke organisatie vind je zowel een menselijk als een
structureel element. Misschien zou men kunnen aanvoeren dat het
misbruik van de Cheka te wijten was aan individuele vergissingen. Als
men individuen ongelimiteerde macht geeft, inclusief de macht over
leven en dood, zonder verantwoording af te hoeven leggen, is het
onvermijdelijk dat er een mate van buitensporigheid en corruptie zal
voorkomen. Waar dit voorkomt is het de taak van de revolutionaire
organisatie veranderingen aan te brengen om dezelfde fouten te
voorkomen en niet in herhaling te vervallen. Dit is niet wat de
Bolsjewistische partij deed. Ze gingen door met het toevertrouwen van
ongecontroleerde macht aan enkelingen. Er werden geen gestructureerde
veranderingen aangebracht in het Cheka apparaat. In plaats daarvan
roeiden ze rotte menselijke elementen uit, sloten ze verscheidene
branches terwijl ze de stichting die dit misbruik voortbracht zijn
gang liet gaan.

Emma Goldman zei, terwijl ze ontsnapte uit Rusland in 1921, "Ik
heb nooit ontkend dat geweld onvermijdelijk is, noch spreek ik het nu
tegen. Maar er is een verschil tussen het gebruik van geweld tijdens
de strijd als wijze van verdediging of er een terroristisch principe
van te maken, het te institutionaliseren, het de meest belangrijke
plaats toe te dichten in de sociale strijd. Zulk terrorisme verwekt
contra revolutie en wordt op zijn beurt contra revolutionair."(17)

De Revolutie verdedigen

Ook moet de revolutie worden verdedigd tegen militaire aanvallen
van buitenaf.

Hier staan twee wegen van organisatie open voor de revolutionair;
een conventioneel leger aanstellen of een militie leger. Weer
verschaft de Russische Revolutie ons een concreet voorbeeld, hoewel
eerst een militie structuur werd aangewend, was de conventionele
leger structuur in 1918 weer terug. Het verschil tussen deze twee is
niet, zoals vaak wordt beweerd,

één van efficiency of organisatie (het leger wordt
gekarakteriseerd als zijnde georganiseerd, terwijl de militie wordt
gekarakteriseerd als chaotisch). Het verschil tussen deze twee is de
democratie.

Het Brest-Litovsk verdrag navolgend, reorganiseerde Trotski, als
Commissaris van Militaire Aangelegenheden, het leger. De doodstraf
werd gereïntroduceerd voor ongehoorzaamheid tijdens de strijd.
Ook werd het saluut geven, speciale aanspreekbaarheidsvormen, aparte
woongedeelten en privileges voor officieren weer ingevoerd.
Officieren werden niet meer gekozen. Trotski schreef " De
verkiesbaarheidsbasis is politiek gezien zinloos en technisch gezien
ondoelmatig en is al buiten werking gesteld door een decreet."(18)
Waarom vonden de Bolsjewieken dat er behoefte was om de militaire
discipline te reïntroduceren? Waarom was er behoefte voor
militaire discipline in het Rusland van 1917 maar niet in de
anarchistische front linies in het Spanje van 1936?

De conventionele leger structuur ontwikkelde zich toen feodale
koningen of kapitalistische regeringen van de werkende klasse
verlangden haar oorlogen voor hen te vechten. Dit moesten autoritaire
instituten zijn. Hoewel propaganda en fanatiek chauvinisme een deel
kunnen uitmaken van de aanmoedigingen bij de werving, brengt de
verschrikking van de oorlog al snel de nietigheid van het
nationalisme aan het licht. Een groot gedeelte van de militaire
organisatie is gericht op de veiligstelling van soldaten, die zullen
blijven vechten voor redenen waar ze niet noodzakelijkerwijs in
geloven. Militaire discipline poogt een niet-denkende, niet-vragende
verzameling van soldaten te creëren, even angstig voor de eigen
kant als voor de andere.

Maar er is een andere manier om legers te organiseren, die van de
Militie. Het enige verschil tussen de twee is dat in Milities
officieren en generaals worden gekozen, en de soldaten die vechten
dit doen omdat ze daarvoor gekozen hebben in plaats van dat ze
vechten uit angst.

Deze structuur verwijdert de noodzaak van een tweedeling tussen
officieren en soldaten. Deze wordt zelfs kunstmatig versterkt door
maatregelen zoals salueren en differentiële privileges. Deze
maatregelen zijn niet langer nodig omdat er geen reden is om soldaten
angst aan te jagen of ze te bevelen ten strijde te trekken omdat ze
geloven in de zaak. Ze zijn zelfs bereid hun leven er voor te
riskeren. Er zijn veel voorbeelden van succesvolle opererende
milities; de Boers vochtten met een vrijwillig leger tegen de
Britten. Tijdens de Spaanse Revolutie van 1936 vochten milities in
door anarchisten gecontroleerde gebieden tegen Franco. In 1936
verklaarde de CNT:

"We kunnen niet het bestaan verdedigen noch het nut
inzien van een regulier, geüniformeerd en verplicht leger. Dit
leger moet worden vervangen door de populaire milities, door het Volk
onder de Wapenen, de enige garantie dat de vrijheid zal worden
verdedigd met enthousiasme en dat er geen nieuwe samenzweringen
zullen worden beraamd."(19)

Tijdens de vier jaar van 1918 tot 1921 had de anarchist Makhno het
commando over de milities die vochten tegen de strijdmachten van de
Hetman, Witte Generaals Denikin en Wrangel, nationalisten als
Petliura en Grigor'ev en natuurlijk de Bolsjewieken in de
Oekraïne. Op zijn hoogtepunt had het 30.000 vrijwillige
strijders onder de wapenen. Makhno en zijn bevelhebbers wonnen
verscheidene keren met 30:1. Het oproerige leger was een
democratische militaire formatie. Haar rekruten waren vrijwilligers
gerekruteerd uit boeren en arbeiders. De officieren waren gekozen en
de disciplinaire codes waren op democratische wijze uitgewerkt.
Officieren konden en werden herroepen door hun troepen als ze
ondemocratisch handelden.

Degenen die de conventionele leger structuren steunen voeren aan
dat ze nodig zijn omdat zonder hen, in het heetst van de strijd, de
soldaten op de vlucht zullen slaan. De geschiedenis heeft ons getoond
dat mensen bereid zijn hun leven te geven ter verdediging van een
zaak waarin ze geloven.

Natuurlijk zijn er vele andere voorbeelden van opererende
conventionele militaire legers( W.O.1, W.O.2, Vietnam etc.). Dit
waren conflicten waarbij het niet noodzakelijk was de toestemming van
de soldaten te verkrijgen. De rol van de militaire discipline is het
voorkomen van muiterij door de dienstplichtigen wanneer ze worden
geconfronteerd met de verschrikking van de oorlogen waar ze geen
enkel belang bij hebben. Dit waren conflicten waarbij velen in grote
getale het leven lieten. De generaals die de leiding gaven konden
fout na fout maken, ze verkwistten levens zonder enige
verantwoordelijkheid af te hoeven leggen( Battle of the Somme,
Galipoli etc). Deze vele voorbeelden loochenstraffen het excuus, dat
het efficiënter is en het noodzakelijk is te organiseren via
autoritaire wegen. De functie van de hiërarchische rangorde en
besluitvorming is de veiligstelling dat de macht van een leger wordt
geleid en gecontroleerd door een minderheid.

Fabrieken tijdens de Revolutie

Na de revolutie waren er twee keuzes beschikbaar voor degenen die
de economie runden: ofwel de produktie te organiseren in handen van
de staat of in de handen van de arbeiders.

Om het eerste te bereiken moesten de Bolsjewieken zich verzetten
tegen het laatste. De fabriekscomite's waren samengesteld uit groepen
van arbeiders eerder gekozen door de meeste fabrieken, tijdens en na
de Oktober Revolutie. De afgevaardigden van deze comite's waren
controleerbaar en herroepbaar. Ze waren in beginsel gekozen om de
bazen ervan te weerhouden sabotage te plegen m.b.t. de apparatuur. Ze
breidden hun werkterrein al snel uit en namen de volledige
administratie van de werkvloer over en vervingen de managers. Omdat
elke werkvloer steunt op vele anderen, om ruw materiaal aan te
leveren, voor energie en het transport van hun produkten, probeerden
de Fabriekscomite's zich in November 1917 te verenigen.

Ze werden hiervan weerhouden door de Bolsjewieken door de
bureaucratie van de vakbond. Het geplande "Russische Congres van
Fabrieks Comite's" heeft nooit plaats gevonden.

In plaats daarvan besloot de Bolsjewistische partij de "Russische
Arbeiders Controle Raad"op te zetten met slechts 25% van de
afgevaardigden uit de fabriekscomite's. Op deze manier werd de
creatieve energie van de Russische arbeiders, gecoördineerd
zonder de Bolsjewistische controle, geblokkeerd ten gunste van een
organisatie die kon worden gecontroleerd door de partij. Dit orgaan
was eigenlijk al doodgeboren, het kwam één keer samen.
Het werd al gauw geabsorbeerd door de Hoogste Economische Raad
opgericht in November 1917 welke was verbonden aan de Raad van
Volkscommissarissen, welke bestond uit leden van de Bolsjewistische
partij.

In November 1917 waarschuwde Golas Truada (het officieel orgaan
van de Unie van Anarchistische Propaganda):

"Als hun macht is gestabiliseerd en "gelegaliseerd"
zullen de Bolsjewieken, die Sociaal Democraten zijn, dat wil zeggen,
mannen van centralistische en autoritaire acties, beginnen het leven
van het land en van de mensen door regerings en dictatoriale
methoden, opgelegd door het centrum, te herin richten. Hun zetel in
Petrograd zal de wil van de partij opleggen aan heel Rusland en het
commando voeren over de hele natie. Jullie Sovjets en jullie andere
lokale organisaties zullen beetje bij beetje enkel uitvoerende
organen worden van de wil van de centrale regering. Op het gebied van
de gezondheid, constructieve arbeid door de werkende massa, op het
gebied van vrije unificatie van onderaf, zullen we de installatie
zien van een autoritair en staatsapparaat dat zal werken van bovenaf
en zal alles met ijzeren hand uitroeien dat in zijn weg staat."

Dit is inderdaad wat er gebeurde. De fabriekscomite's werden
gefuseerd met de door de Bolsjewieken gecontroleerde Vakbonds
beweging. In een decreet in Maart in 1918 werd de arbeiderscontrole
geacht terug te keren naar het concept afspiegeling en inspectie in
plaats van het management, "in genationaliseerde ondernemingen wordt
de controle door arbeiders uitgeoefend door zich te onderwerpen aan
alle declaraties en besluiten van het Fabrieks of winkel
comité aan de Economische Administratieve Raad voor
goedkeuring..Niet meer dan de helft van de leden van de
administratieve raad mag arbeider of medewerker zijn."

Ook in 1918 begon Lenin campagne te voeren ten gunste van een
industrieel éénpersoons management. In 1919 waren 10.8%
onder éénpersoons management, in December 1920 stonden
2.183 van de 2.483 fabrieken niet meer onder collectief management.

Controle van de Economie

Dus binnen een paar maanden na Oktober hadden de Bolsjewiki de
controle over de economie overgenomen van de werkende klasse. Dit was
voor de burgeroorlog op een tijdstip dat de arbeidersklasse had laten
zien dat ze capabel waren een revolutie te creëren, maar volgens
de Bolsjewiki onbekwaam waren de economie te runnen. De basis van de
Bolsjewistische aanval op de fabriekscomite's was eenvoudig, de
Bolsjewiki wilden dat de fabrieken werden toegeëigend en geleid
door de staat, terwijl daarentegen de fabriekscomite's de fabrieken
wilden toeëigenen aan de arbeiders en het bestuur in handen
geven van de arbeiders. Een Bolsjewiek beschreef de houding van de
fabriekscomité's: "We hebben een proces gevonden die de
anarchistische dromen van autonome produktieve communes heeft doen
uiteenspatten."

Gedeeltelijk deden ze dit om de dreiging van elke oppositie tegen
de Bolsjewistische heerschappij te verwijderen, maar gedeeltelijk
waren deze besluiten ook het resultaat van het Bolsjewistische
politieke perspectief. Deze beleidsbesluiten werden niet opgelegd
door externe objectieve factoren zoals de burgeroorlog. Met of zonder
de burgeroorlog zouden hun strategische beslissingen hetzelfde zijn
geweest, omdat ze voortkomen uit Lenin's concept van wat socialisme
is en wat arbeiderscontrole is. Hun opvatting over wat socialisme
betekent verschilt totaal van het anarchistische standpunt. Aan de
wortels van dit meningsverschil ligt het belang dat gegeven wordt aan
de "produktierelaties". Met andere woorden het belang van de relatie
tussen diegenen die de rijkdom produceren en diegenen die deze
produktie leiden. In alle klassenmaatschappijen is de producent
ondergeschikt en afgezonderd van degenen die de produktie leiden. De
werkvloer is onderverdeeld in de baas en de werkers. De afschaffing
van de verdeeldheid in de maatschappij tussen de opdrachtgevers en
opdrachtnemers is integraal aan het anarchistische idee van
socialisme, maar is onbelangrijk voor de Leninist.

De frase "arbeiderscontrole over de produktiemiddelen" wordt vaak
gebruikt. Ongelukkigerwijze vertegenwoordigt het verschillende dingen
voor verschillende tendensen. Voor de anarchisten betekent het dat de
arbeiders complete controle over elk aspect van de produktie moeten
hebben. Er moet werkvloer democratie zijn. Ze moeten de macht hebben
om beslissingen te nemen die betrekking op henzelf en de fabriek
hebben, waaronder het aantal werkuren, het aantal gefabriceerde
goederen, met welke fabrieken ruilhandel te drijven. Zoals Maurice
Brinton, auteur van "De Bolsjewieken en Arbeiderscontrole" het
uitlegt:

"Arbeiders' controleproduktie - wordt verondersteld
als een totale dominantie van de producent over het produktieproces -
is voor ons niet slechts een marginale zaak. Het is de kern van onze
politiek. Het is het enige middel waardoor autoritaire (orders
geven-orders krijgen) relaties in de produktie kunnen worden
overtroffen, en een vrije, communistische of anarchistische
maatschappij geïntroduceerd kan worden. We zijn ook van oordeel
dat de produktiemiddelen doorgegeven zouden kunnen worden (bijv. van
privaat bezit naar bureaucratisch, collectief bezit) zonder de
produktie relaties te veranderen. Onder zulke omstandigheden - en wat
ook de formele bezitsstatus mag zijn - zal de maatschappij nog steeds
een klassenmaatschappij zijn, omdat de produktie nog steeds wordt
geregeld door een instantie anders dan de producenten zelf".(20)

In contrast hiermee, heeft het Leninistische idee van socialisme
meer te doen met de nationalisatie van de industrie of
Staatskapitalisme dan de creatie van een maatschappij waarin de
arbeiders zeggenschap hebben over hun eigen arbeid.

In "Kunnen de Bolsjewieken de Staatsmacht behouden?" beschreef
Lenin zijn opvatting van 'arbeiderscontrole':

"Als we het hebben over arbeiderscontrole de slogan die altijd
wordt geassocieerd met de dictatuur van het proletariaat, en het
altijd achter de laatste zetten, maken we daardoor duidelijk welke
staat we in gedachten hebben...als het een proletarische staat is
waaraan we refereren (bijv. dictatuur van het proletariaat) dan kan
de arbeiderscontrole een nationaal, overkoepelend, alomtegenwoordig,
extreem nauwkeurig en extreem nauwgezette boekhouding(accounting) van
de produktie en distributie van goederen worden." Met boekhouding
bedoelde Lenin de macht de boekhouding te overzien, de uitvoering van
de genomen beslissingen, gemaakt door anderen, te controleren meer
dan fundamentele besluitvorming.

De Bolsjewieken zagen alleen de noodzaak objectieve condities te
creëren voor het socialisme. Zonder een bepaald niveau van
welstand in de maatschappij is het onmogelijk al deze dingen te
introduceren die het socialisme vereist; gratis gezondheidszorg,
behuizing, opleiding en het recht op werk. Lenin zei "Socialisme is
slechts de volgende stap vooruit naar het staats kapitalistische
monopolie die is gecreëerd om de belangen te dienen voor het
gehele volk en is op dat niveau geen kapitalistisch monopolie
meer."(21) of ook "Staatskapitalisme is een complete materiële
voorbereiding voor het socialisme, de drempel tot het socialisme, een
sport op de ladder van de geschiedenis. Tussen de sport van het
Staatskapitalisme en de sport van het Socialisme bestaat er geen
kloof."(22)

De introductie van het Taylorisme en
éénmansmanagement in de fabrieken in 1918 en 1919
spreidt de bevestiging ten toon van efficiency en produktiviteit ten
koste van de rechten van de arbeiders. Ze zagen niet dat zonder
controle te hebben over je eigen werk je een spaak blijft in iemand
anders' wiel. Arbeiders' democratie op het werkterrein van de
produktie is even belangrijk als materieel welzijn is voor de creatie
van een socialistische maatschappij.

Er is echter nog een ander probleem m.b.t. de Bolsjewistische
visie van een geplande economie. De Bolsjewieken dachten dat
centralisatie van de economie onder staatscontrole een eind zou maken
aan de chaos van kapitalistische economieën. Helaas hebben ze
niet overwogen dat centralisatie zonder vrije uitwisseling van
informatie leidt tot catastrofe. De bureaucratische fouten van Stalin
en Mao zijn legendarisch. Onder Mao werden de mussen van China aan de
rand van uitsterving gebracht omdat ze weerhouden werden van de oogst
te eten. Helaas leidde dit tot een explosie van de
insektenpopulatie(voorheen aten de mussen de insekten dus bleef het
aantal laag) en resulteerde in de destructie van de oogst. In Rusland
werden enorme aantallen onbruikbare moeren en bouten vervaardigd
omdat ze aan hun quota moesten voldoen. Industriële democratie
bestond niet. Plannen werden aan de bevolking opgelegd en er was geen
mogelijkheid tot bekritiseren of iets ter discussie te brengen. Elke
oppositie tegen de staat was contra-revolutionair, hoe dom of blind
de staatsbesluiten ook waren. Alleen met arbeiders democratie kan er
vrije uitwisseling van ideeën en informatie bestaan. Een
economie leiden in onwetendheid is hetzelfde als blind voetbal
spelen, moeilijk zoniet onmogelijk het met succes te volbrengen.
Kortom, het was slecht politiek beleid misschien gemotiveerd door
wishful thinking. Door de teugels van het bewind te voeren dachten de
Bolsjewieken op een mogelijk kortere weg naar het socialisme te zijn.

Van de Geschiedenislessen leren.

Wat alle Leninistische tradities (Stalinisme, Maoisme, Trotskisme)
verenigt tegen de anarchisten is hun verdediging van de
Bolsjewistische periode 1917-1921. Het is deze Bolsjewistische
blauwprint die ze proberen te hercreëren. De redenen die gegeven
worden voor de ineenstorting van de revolutie is het achtergebleven
gebied Rusland (zowel industrieel als sociaal), de Burgeroorlog en de
isolatie van Rusland. Wat de Leninisten er tegenin brengen is dat de
fout niet lag bij het politiek beleid van de Bolsjewieken of bij het
beleid wat ze voerden maar eerder door de condities die buiten hun
macht lagen. Zelfs diegenen die kritisch stonden tegenover de
onderdrukking van de democratie van de Bolsjewieken, zoals Victor
Serge en de Arbeiders Oppositie Groep, verdedigden uiteindelijk de
Bolsjewistische positie. Hun argument is dat zonder de
Bolsjewistische maatregelen de revolutie in handen zou zijn gevallen
van een Witte reactie en een terugkeer tot een monarchie zou zijn
ontstaan.

Ons argument is dat het niet uitmaakt wat de objectieve factoren
waren of zullen zijn, de Bolsjewistische route zal altijd en
onvermijdelijk leiden tot de dood van de revolutie. Een nederlaag
door revolutionairen is veel erger dan een nederlaag door de Witten,
want het brengt het totale revolutionaire project in diskrediet.
Zeventig jaar lang kon het socialisme gemakkelijk gelijkgesteld
worden met interneringskampen en dictatuur. De Sovjet Unie werd de
dreiging van een slecht voorbeeld. De socialisten waren het
onverdedigbare aan het verdedigen. Ontelbare revoluties werden
verspild en verloren vanwege het Leninisme en zijn erfgenaam, het
Stalinisme.

Vrijheid en Utopia

In de volgende passage beschrijft Engels hoe de revolutie naar de
vrijheid der mensheid zal leiden;

"Proletarische Revolutie - (is de)oplossing van de
tegenstrijdigheden (van het kapitalisme). Het proletariaat grijpt de
openbare macht, en hierdoor transformeert het de gesocialiseerde
middelen van de produktie. Glijdend vanuit de handen van de
bourgeoisie in openbaar bezit. Door deze actie bevrijdt het
proletariaat de produktiemiddelen van het kapitalistische karakter
dat ze tot dan gedragen heeft en geeft haar socialistische karakter
complete vrijheid om het zelf uit te werken. Gesocialiseerde
produktie met een uitgewerkt plan wordt voortaan mogelijk. De
ontwikkeling van de produktie maakt het bestaan van verschillende
klassen van nu af aan een anachronisme. In verhouding zal
anarchisme(chaos) in de sociale produktie verdwijnen, de politieke
autoriteit van de staat zal uitsterven. De mens, uiteindelijk meester
over zijn eigen organisatievorm, zal tegelijkertijd heer zijn over de
natuur, zijn eigen meester - vrij."(23)

Toen de Bolsjewieken aan de macht waren volgden ze dit programma.
Ze centraliseerden de produktie, ze ontdeden het van het
kapitalistische karakter, toch stierf het bestaan van verschillende
klassen niet uit. Bolsjewistische partij functionarissen kregen
betere rantsoenen, betere accommodatie en privileges. Ze konden zelfs
hun privileges overdragen aan hun nageslacht, net zoals de heersende
klasse in het westen. De chaos in de sociale produktie verdween niet,
chaos in Stalin's tijd leidde tot hongersnood. De politieke
autoriteit van de staat stierf niet uit en de Sovjet bevolking was
niet vrij.

Het karakter van het kapitaal is niet de enige macht die de
structuur in de maatschappij ondersteund. Machtsrelaties hebben er
ook een deel aan, en in tegenstelling tot Engels' beweringen,
ontstaat macht niet alleen door bezit of kapitaal. De leden van het
centraal comité waren niet de bezitters van de fabrieken, maar
ze hadden wel de leiding.

Vrijheid is niet slechts een doel, een nobele prestatie, maar meer
een noodzakelijk deel van het proces om het socialisme te
creëren. Anarchisten worden er vaak van beschuldigd 'utopisten'
te zijn. Overtuigingen zijn utopisch als subjectieve ideeën niet
gebaseerd zijn op objectieve realiteit. Anarchisten eisen dat
gedeelte van de subjectieve condities voordat socialisme kan bestaan,
het bestaan van vrijheid van uitwisseling der ideeën en
democratie. Te geloven dat de revolutie mogelijk is zonder vrijheid,
te geloven dat degenen die aan de macht zijn, met de beste
bedoelingen, het socialisme van bovenaf opleggen, zoals de
Bolsjewieken het deden, is inderdaad utopisch. Zoals Sam Faber het
zegt in Vóór het Stalinisme:

"deterministisch kenmerk en systematisch falen is het
begrip wat de massa in politiek opzicht doet en denkt. Dit is
evenzeer deel van het proces dat bepaalt wat het resultaat is van de
geschiedenis als de objectieve obstakels die zeer zeker de keuze van
de mensen beperkt."(24)

De verkregen wijsheid is dat er geen alternatief was voor de
Bolsjewieken. De Bolsjewieken hadden een veel democratischer route
kunnen volgen maar ze besloten dit niet te doen. Ze waren in de
minderheid en hun doel was absolute macht. Hun onvermogen te
begrijpen dat socialisme en democratie een deel van hetzelfde proces
zijn verwoestte het vooruitzicht voor socialisme in de Sovjet Unie.
De volgende keer dat er revolutionaire opschuddingen zijn in de
maatschappij, is het te hopen dat het revolutionaire potentieel van
de werkende klasse niet zo zal worden verspild.

Het laatste woord latend aan Alexander Berkman;

"Geen revolutie heeft tot nu toe de ware weg van de
vrijheid geprobeerd. Geen had er genoeg vertrouwen in. Macht en
onderdrukking, vervolgingen, wraak en terreur hebben alle revoluties
gekarakteriseerd in het verleden en hebben daardoor hun originele
doel vernietigd. De tijd is gekomen om nieuwe methoden, nieuwe wegen
te proberen. De sociale revolutie moet de emancipatie van de mens
d.m.v vrijheid bereiken, maar als we geen vertrouwen hebben in het
laatste dan wordt de revolutie een ontkenning en verraad van
zichzelf."(25)

---

1)Rosa Luxemburg, The Russian Revolution,(1918)

2)Sergei Mstislavskii, Five Days which Transformed Russia,(1923)

3)Paul Frohlich in zijn boek Rosa Luxemburg,(1933)

5)Voline, The Unknown Revolution,(1953)

6)The RSDLP was de naam van de partij die in de toekomst gesplitst
zou worden in Bolsjewieken en Mensjewieken.

7)George Leggett, The Cheka, Lenins Political Police,(1981)

8)Waar de regering van de Verenigde Staten hielp bij de massamoord
van meer dan een half miljoen aanhangers van de Communistische
Partij.

9)Military Revolutionary Committee. Deze groep was aanvankelijk
opgezet door het Uitvoerend Orgaan van de Pertrograd Sovjet op 12
Oktober 1917 om de Oktober Revolutie organiseren. Na de Revolutie
werd door het nieuwe geformeerde Tweede Congres van de Sovjets twee
interim organen gekozen; de Sovnarkom(de regering)bestond uit
Bolsjewieken en de VTsLK( een wettelijk orgaan). De Sovnarkom droeg
de functies van de MRC over aan de Cheka.

10)George Leggett, The Cheka, Lenins Political Police, (1981)

11)George Leggett, The Cheka, Lenins Political Police, (1981)

12)Emma Goldman, My Disillusionment with Russia, (1922)

13)For Anarchism, ed. David Goodway, (1989),pp73

14)Samuel Farber, Before Stalinism, the rise and fall of Sovjet
democracy, (1990)

15)George Leggett, The Cheka, Lenins Political Police, (1981)

16)Quotatie van Voline, The Unknown Revolution, (1953)

17)Emma Goldman, My Disillusionment with Russia, (1922)

18)Leon Trotski, Work, Discipline, Order, pp171-172

19)Vernon Richards, Lessons of the Spanish Revolution, (1983)

20)Maurice Brinton, The Bolsjeviks and Workers Control,(1970)

21)Lenin, Collected Works, Vol. 25 page 358

22)Lenin, Collected Works, Vol. 24 page 259

23)Engels, Socialism - Utopian and Scientific, (1880)

24)Sam Faber, Before Stalinism, pp198

25) Alexander Berkman, ABC of Anarchism, (1929)